ورزش هاي ديگر شامل : پرتاب نيزه ، پرتاب ديسک و پرش بلند و کشتي است. رسوم سنت گرايي ورزش باستاني ايراني ، هنر زورخانه اي بود که اکنون با اين روش تماس اندکي دارند . در ميان ديگر ورزش هاي ايراني چوگان و پرتاب نيزه هم وجود داشت. دسترسي به ورزش هاي عمومي با تاسيس يونان قديم ، ايجاد شد . کشتي ، دوميداني ، بوکس ، پرتاب نيزه ، پرتاب ديسک و مسابقه ارابه سواري نيز در آن زمان متداول بود.

بازي هاي المپيک هر چهار سال يک بار در دهکده‌هاي کوچک مثل يونان باستانبرگزار مي شد و مردم سراسر جهان به اين المپيک ها فرا خوانده مي شدند.

وجود ورزش هاي منظم براي موجودات زنده مطابق المپيک قرن قديمي و قرن حاضر است. فعال شدن موجودات براي تنظيم غذا و خوراک خود موجب منظم انجام شدن فعاليت ها براي لذت بيشتر مسابقات و فعاليت هايي مثل ماهيگيري و باغباني است . انقلاب صنعتي موجب زياد شدن آلودگي و فرصت نداشتن تماشاگر ورزشي براي دسترسي و تمايل به بازي هاي جهاني شده است. محبوبيت و تمايل داشتن مانند ماشين افزايش گر، موجب ترقي‌هاي حرفه اي متداول ورزشي مي شود .

تاريخچه ورزش در ايران :

 اما در خصوص تاريخچه ورزش در ايران بايد گفت: در ميان کشورهاي مشرق زمين، بي گمان ايران تنها کشوري بود که در نظام تعليم و تربيت خود بيش تري الويت را به ورزش و تربيت بدني داده بود، چه در حالي که چينيان به امر ورزش و تربيت بدني توجه چنداني نداشتند و هندوان نيز پرورش تن و فعاليت هاي بدني را گاه مذموم هم مي دانستند، ايرانيان به اهميت و ارزش توانايي و سلامتي بدن به عنوان وسيله بسيار مهمي براي فراهم آوردن ارتشي سلحشور و پيروزمند، پي برده بودند.

هرودوت ، مورخ مشهور يوناني مي نويسد:

 سواري

 تير و کمان

 راستگويي.

جوانان تمرينات روزانه را از طلوع آفتاب با دويدن و پرتاب سنگ و پرتاب نيزه آغاز مي کردند، و از جمله تمرينات معمولشان، ساختن با جيره اندک و تحمل گرماي بسيار و پياده روي هاي طولاني و عبور از رودخانه، بدون تر شدن سلاح ها و خواب در هواي آزاد بود. سواري و شکار نيز دو فعاليت معمول و رايج بود و جستن بر روي اسب و فرو پريدن از روي آن در حال دويدن و به طور کلي سرعت و چالاکي، از ويژگي هاي سوارکاران سوار نظام ايران بود.

به خصوص در باره دوران پارت ها يا اشکانيان و پيدايش کلمه پهلوان بايد گفت: شرح فتوحات اين قوم آريايي و حکومت پانصد ساله آن ها پر از دلاوري ها و کوشش هاي اين مردم است. کلمه پهلوان و پهلواني، ريشه پارتي است که هر فرد زورمند را منتسب به پارت يا پرتو و پهلو دانسته اند. اينان مردمي جنگجو و شکارچي بودند.

جايگاه ورزش در ايران باستان:

 دکتر گريشمن، باستان شناس فرانسوي درباره ورود آريانها هزار سال قبل از ميلاد مي‌‌گويد: اين سواران ايراني با زن، بچه و گله وارد شدند و مزيت تقسيم ناحيه را بمالک کوچک متعدد بدست آوردند و بيشتر آنان همره گروه سواران خود وارد خدمت امراي محلي گرديدند.

آريانها يکي از شعب مردمان هند و اروپايي بودند که شعبه اولي آنها بحساب مي‌‌آمدند. برخي از باستان شناسان معتقد هستند که ساکنين اوليه آريانها يا آرياييها در قسمت شرقي و جنوب شرقي دريار خزر بوده و برخي ديگر آنها را به مردمان قفقازيه که به قسمت‌هاي جنوبي خزر آمده‌اند نسبت مي‌‌دهند.

اينان مرداني بودند که از راه شمشير و به‌عنوان سرباز مزدود زندگي مي‌‌کردند ايشان سربازاني را تشکيل مي‌‌دادند که مي‌‌بايست يک روز جانشين امرائي بشوند که خود در خدمت ايشان بودند.

تاريخ مهاجرت آنها نيز بدرستي روشن نيست ولي بين دو هزار سال تا پانصد سال قبل از ميلاد اين قوم به سرزمين ايران آمده و

افراد بومي و محلي را به جنوب برده اند.

بنابراين آريانها مردماني قوي، سلحشور و صحرا گرد بوده و کار عمده شان پرورش حيوانات اهلي و شکار و سواري و تيراندازي بوده است.

ورزش و تقويت قواي بدني و مهارت در جنگ و سواري و تيراندازي و راهپيمائي از اصول متداول اين مردم بوده است قومي که دائما در حال کوچيدن و منازعه با بومي‌هاي محلي بوده و بقهر و غلبه زمينها و کشتزارها را تصاحب مي‌‌کرده قطعا بايد چالاک و سلحشور و بردبار و قوي اندام باشند.

اين مردم بتدريج شهر نشين شده و ده و شهر و قصبه بوجود آورده‌اند از وقتيکه آريانها شهر نشين شدند هميشه مورد هجوم شعبه ديگر آريائيها – سکاها واقع شدند.

قبل از تشکيل دولت ماد، آريانها بشکل ملوک الطوايفي مي‌‌زيسته و رئيس هر خانواده با قدرت کامل خانواده را اداره مي‌‌کرد، و در مواقع جنگ يکي از رؤساي اين خانواده فرماندهي لشکر را بعهده مي‌‌گرفتند که بعدا مقام سلطنت از همين اختيارات بوجود آمد. در آن زمان هيچيک از امراء و سلاطين قدرت رئيس خانواده را تهديد نمي‌کردند.

از قرن نهم قبل از ميلاد سه تيره بزرگ آريائي در سرزمين ايران به حکومت رسيدند، در مشرق باختري ها، در مغرب مادها و در جنوب پارسها.

آنچه از اخلاق و آداب اين زمان روشن است حالت آماده گي قوم آريائي براي حرکت و جنگ و دفاع بوده و در اين عصر کشت غلات کاملاً مرسوم شده و در دهات و قصبات مزارع رونق بيشتري يافتند.

تربيت حيوانات اهلي را عملي ساخته و اسب و سگ از نظر فوايدي که در جنگ و سفر و حضر و نگهباني رمه و گله داشتند بيشتر اهميت داند.

اهميت ورزش:

امروزه ورزش يکي از اموري است که به عناوين مختلف در جهان مطرح شده و گروه زيادي به اشکال گوناگون با آن سرو کار دارند. برخي از مردم، ورزشکار حرفه اي اند و گروهي ورزشکار آماتور . گروهي طرفدار و علاقه مند به ورزش و ديدن برنامه ها، مسابقات و نمايش هاي ورزشي بوده، وعده اي نيز از راه ورزش امور زندگي خويش را مي گذرانند.

وزارتخانه ها و ادارات ورزشي فراواني تاسيس شده و مخارج زيادي صرف ورزش ، ساختن استاديوم ها، مجتمع ها و باشگاه هاي ورزشي و نيز تهيه وسائل و لباس هاي ورزشي و يا تماشاي مسابقات ورزشي مي شود. بخش هاي قابل توجهي از برنامه هاي تلويزيون ، راديو ، مجلات و ساير رسانه هاي گروهي، به ورزشي و اخبار ورزشي اختصاص دارد و خلاصه ورزش يکي از اموري است که در جهان به صورت جدّي مطرح بوده و از جهات مختلف داراي اهميت مي باشد، از جمله:

·         امروزه يکي از مشکلات جامعه بشري، مساله بي کاري و عوارض ناشي از آن است. بي کاري، به ويژه براي نوجوانان و جوانان و به خصوص در ايام تعطيلات تابستاني مدارس و مراکز آموزشي، بسيار خطرناک و مضرّ است و بايد با آن مبارزه شده ، يا به نحوي اوقات بي کاري را پر نمود که مفيد بوده و يا لااقل مضر نباشد. بسياري از انحرافات، از قبيل: اعتياد به مواد مخدر، دزدي و ايجاد مزاحمت، دعواها و درگيري هاي خياباني، انحرافات جنسي و ... زاييده بي کاري و ولگردي است.

مرحوم شهيد مطهري در کتاب تعليم و تربيت در اسلام، مطلبي تحت عنوان "زن و غيبت" دارد و مي فرمايد:

"زن ها در قديم مشهور بودند که زياد غيبت مي کنند. شايد اين به عنوان يک خصلت زنانه معروف شده بود که زن طبيعتش اين است و جنساً غيبت کن است؛ در صورتي که چنين چيزي نيست، زن و مرد فرق نمي کنند. علتش اين بود که زن – مخصوصاً زن هاي متعيّنات، زن هايي که کلفت داشته اند و در خانه، همه کارهايشان را کلفت و نوکر انجام مي دادند- هيچ شغلي و هيچکاري، نه داخلي و نه خارجي نداشت، صبح تا شب بايد بنشيند و هيچ کاري نکند. کتاب هم که مطالعه نمي کرده و اهل علم هم که نبوده، بايد يک زن هم شان خود پيدا کند، با آن زن چه کند؟ راهي غير از غيبت کردن به رويشان باز نبوده، و اين برايشان يک امر ضروري بوده؛ يعني اگر غيبت نمي کردند، واقعاً بدبخت و بي چاره بودند."

شايد به واسطه جلوگيري از همين عوارض سوء بي کاري باشد که مي بينيم در اسلام از "کار و انسان شاغل" بسيار تجليل شده است. احاديث فراواني در اين زمينه وارد شده که توجه شما را به برخي از آن احاديث جلب مي نمايم:

امام علي عليه السلام فرمود:

اِنَّ اللّهَ يُحِبُّ المُحتَرِفَ الاَمينَ؛

خداوند، انسان اميني را که داراي حرفه است (و به آن اشتغال دارد) دوست مي دارد.

رسول خدا صلي عليه واله فرمود:

اَلکادُّ لِعِيالِهِ کَالمُجاهِدِ في سَبيلِ اللهِ؛

کسي که خود را براي اداره زندگي اش به مشقت مي اندازد، مانند کسي است که در راه خدا جهاد مي کند.

رسول اکرم صلي عليه واله فرمود:

مَلعُونُ مَن القي کَلَّهُ عَلَي النّاسِ؛

هر کس که سنگيني اقتصادي خود را بر دوش مردم بيندازد، ملعون است.